Ωστόσο, έχοντας κουραστεί στο “αναπτύσσομαι” από το πρωί, αποφάσισα το απόγευμα – τι να κάνω, ακόμα υπάρχει η αγάπη για το ποδόσφαιρο – να παρακολουθήσω το παιχνίδι της Reading με την Manchester United, το οποίο ομολογούμενος, παρουσίασε μεγάλο ενδιαφέρον και το οποίο ήταν η αιτία της απώλειας των τεσσάρων μου ευρώ, γεγονός που ομολογώ, με συνέτριψε. Από το πρώτο λεπτό τόσο η ομάδα του Brian όσο και η ομάδα του τσίχλα, έδειχναν ότι πρόκειται να κυνηγήσουν τους βαθμούς, αλλά να προσφέρουν και θέαμα στο φίλαθλο κοινό που παρακολουθούσε την αναμέτρηση. Το γκολ του Ουαλού Robson-Kanu έβαλε σε θέση οδηγού τη γηπεδούχο ομάδα στο 8 λεπτό, δίνοντας χρώμα στην αναμέτρηση αλλά ανοίγοντας ταυτόχρονα το στοιχηματικό παράθυρο που καλείται ευκαιρία για live στοίχημα.
Πετάγομαι από τον καναπέ μου και τρέχω γρήγορα στην κρεβατοκάμαρα, αλλά καθότι δεν είμαι και ο πλέον οργανωμένος άνθρωπος στο κομμάτι του ντυσίματος, και καθώς έψαχνα το παντελόνι μου, ακούω από το σαλόνι μου, A. Young …Anderson και 1-1, το παιχνίδι αρχίζει από την αρχή στο 13’ λεπτό. %#^%$#^%$ έχασα τη στοιχηματική ευκαιρία σκέφτηκα, αφού τα δικό μου μοντέλο έλεγε ότι η United θα ήταν τελικά η νικήτρια της αναμέτρησης. Δεν πειράζει μονολογώ, αφού ούτως ή άλλως η σημερινή ημέρα ήταν αφιερωμένη στην ανάπτυξη και όχι στο στοίχημα. Μέχρι να ηρεμήσω και να επανέλθω σε αναπτυξιακού ρυθμούς γίνεται και το 1-2, οπότε σκέφτομαι τι είχα τι έχασα, ας χαρώ το παιχνίδι. Στον αντίποδα όμως η εικόνα του αγώνα έδειχνε ότι ίσως παρουσιαστούν και άλλες ευκαιρίες για live στοίχημα….
Καθώς η πίεση της Reading μεγάλωνε σκέφτομαι ότι πρέπει να βρεθώ γρήγορα σε επιχειρησιακή ετοιμότητα και ….2-2 στο 19΄με σκόρερ το Le Fondre… τρέχω αμέσως για το παντελόνι αλλά μέχρι να το βάλω, καθώς έχω πάρει μερικά κιλάκια γίνεται το 3-2 στο αμέσως επόμενο τετράλεπτο. Χαρά και πανηγύρια από την αφεντιά μου. Παπούτσια και…καρφί στο πλησιέστερο πρακτορείο ΟΠΑΠ. Το πρακτορείο βρίσκεται 15’ με τα πόδια από το σπίτι μου…. τρέχοντας, φτάνω έξω από την πόρτα του και βλέπω τον Κυρ Αντώνη να κλειδώνει. «Τι κάνεις Κύριε Αντώνη?» φώναξα, με μια φωνή που έκρυβε οργή, απογοήτευση, έκπληξη αλλά και αγωνία. «Τι κάνω μικρέ, δε βλέπεις?» μου απάντησε ο ιδιοκτήτης του πρακτορείου. «Κλειδώνω, έκλεισα, τέλος για σήμερα».
