Στο προηγούμενο άρθρο, με τίτλο «Η δήθεν αποθέωση του Ολυμπιακού», άκουσα και διάβασα αρκετά σχόλια. Όχι μόνο στο StoiximaOnline, αλλά και στο Facebook ή σε συνομιλίες με φίλους και γνωστούς. Και οι περισσότεροι έκαναν το εξής ερώτημα: «Εντάξει, οι πρόεδροι του Ολυμπιακού έκαναν αυτά που έκαναν, οι διοικήσεις του Παναθηναϊκού, γιατί δεν αντιδρούσαν;». Ιδιαίτερα ο φίλος George επέμενε για τη στάση της οικογένειας Βαρδινογιάννη.
Θα επιχειρήσω να δώσω τη δική μου άποψη, να εξηγήσω κάποια πράγματα. Ισως οι οπαδοί του Παναθηναϊκού να γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις καλύτερα από μένα, ωστόσο αν είσαι λίγο πιο μακριά, βλέπεις καλύτερα το δάσος και δεν κοιτάς μόνο το δέντρο. Όταν είσαι αποστασιοποιημένος, πολλές φορές έχεις καλύτερη «εικόνα».
Η «εποχή Βαρδινογιάννη» στον Παναθηναϊκό αρχίζει τον Ιούλιο του 1979 – χρονιά που και το ελληνικό πρωτάθλημα έγινε επαγγελματικό – με τον Γιώργο Βαρδινογιάννη να αποκτά την πλειοψηφία των μετοχών. Για τα επόμενα 21 χρόνια, ο «καπετάνιος», είναι ο απόλυτος κυρίαρχος του Παναθηναϊκού και σε μεγάλα διαστήματα αυτής της περιόδου και του ελληνικού ποδοσφαίρου. Εξι πρωταθλήματα (1984, 1986, 1990, 1991, 1995, 1996), εννέα Κύπελλα (1982, 1984, 1986, 1988, 1989, 1991, 1993, 1994, 1995), τρία Σούπερ Καπ (1988, 1993, 1994) ήταν ο εν Ελλάδι απολογισμός του Γιώργου Βαρδινογιάννη.
Αλλά οι σημαντικότερες επιτυχίες ήρθαν στην Ευρώπη. Ο Παναθηναϊκός έφτασε στα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών (1984/85), στα προημιτελικά του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ (1987/88), στα προημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών (1991/92) και, το σπουδαιότερο, στα ημιτελικά του Champions League (1995/96). Όλα αυτά μέχρι το καλοκαίρι του 2000, όταν και ο Γιώργος Βαρδινογιάννης αποσύρθηκε από το προσκήνιο, δίνοντας το χρίσμα στον ανιψιό του, Γιάννη Βαρδινογιάννη.
Οι επιτυχίες στην Ευρώπη συνεχίστηκαν: ο Παναθηναϊκός έφτασε στα προημιτελικά του Champions League (2001/02) και στα προημιτελικά του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ (2002/03), αλλά από εκεί και μετά άρχισε η φθίνουσα πορεία. Που συνδυάστηκε με την κυριαρχία του Ολυμπιακού στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Με εξαίρεση τις σεζόν 2003/04 και 2009/10, όταν ο Παναθηναϊκός έκανε το νταμπλ (Πρωτάθλημα και Κύπελλο), οι «πράσινοι» ήταν στη σκιά του Ολυμπιακού. Χρονιά ορόσημο για τον Παναθηναϊκό, θεωρώ τη σεζόν 2004/05.
Εκείνη τη σεζόν ο Παναθηναϊκός έχει απλή συμμετοχή στους ομίλους του Champions League, το ίδιο και την περίοδο 2005/06, απουσιάζει τη διετία 2006-08, επιστρέφει τη σεζόν 2008/09 για να φτάσει στους 16 του Champions League, εκτός ομίλων το 2009/10, τυπική παρουσία το 2010/11 και εκτός Ευρώπης από τον Αύγουστο φέτος.
Τι σημαίνει αυτό; Πολύ απλά ραγδαία μείωση των εσόδων από την Ευρωπαϊκή Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία (UEFA). Τι συνεπάγεται αυτό; Μεγαλύτερο άνοιγμα των μετόχων του, που από το καλοκαίρι του 2008 έγιναν… πολλοί: Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης βάζει στο «κάδρο» τους Ανδρέα Βγενόπουλο, Παύλος Γιαννακόπουλο και Νικόλα Πατέρα, παραχωρώντας την προεδρεία στον τελευταίο και αποχωρώντας με… ελαφρά πηδηματάκια! Ο πολυμετοχικός Παναθηναϊκός πήρε ένα νταμπλ, όμως στην Ευρώπη, εκεί που υπάρχει η κάνουλα με τα ευρώ, πολύ απλά πάτωνε, επειδή από τα προηγούμενα χρόνια δεν υπήρχε ο κορμός για να «χτιστεί» γύρω του μια συμπαγής ομάδα.
Δεν θα αναφερθώ σε επιλογές προπονητών, παικτών, σωστές ή λανθασμένες κινήσεις από τους διοικούντες ή ακόμα και στη στάση των οπαδών του Παναθηναϊκού που εδώ και πολλά χρόνια κατηγορούν ανοιχτά τον Γιάννη Βαρδινογιάννη. Πάντως πιστεύω ακράδαντα πως η στάση των οπαδών φταίει σε μεγάλο βαθμό για το ότι ο «Τζίγγερ» αποτραβήχτηκε από την ομάδα. Η σημαντικότερη αιτία, όμως, είναι η έλλειψη εισροής ρευστού!
«Και τώρα τι;», είναι το ερώτημα. Άποψή μου; Ο Παναθηναϊκός έχει μεγαλύτερη βάση οπαδών από την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ που είναι σε εξίσου δύσκολη κατάσταση. Το θέμα είναι πως όπου λαλούν πολλά κοκόρια (μέτοχοι) αργεί να ξημερώσει. Ο Παναθηναϊκός δεν υπάρχει περίπτωση να μείνει εκτός Ευρώπης γιατί τα χρήματα που απαιτούνται θα τα βάλουν είτε ο Γιάννης Βαρδινογιάννης, είτε ο Βγενόπουλος είτε ακόμα και οι αδερφοί Γιαννακόπουλοι. Από εκεί και πέρα; Βλέπω μιζέρια…
Χωρίς γήπεδο, με την οικονομική κρίση να μαστίζει την Ελλάδα, χωρίς εξασφαλισμένα έσοδα από το Champions League, χωρίς υλικό για να «χτιστεί» μια ομάδα που θα μπορέσει να κοντράρει όχι τον Ολυμπιακό, αλλά τις άλλες ομάδες (ΠΑΟΚ, ΑΕΚ βασικά αν ξεπεράσουν τα προβλήματά τους), ο Παναθηναϊκός θα αρκεστεί σε ρόλο κομπάρσου και θα βλέπει την πλάτη του Ολυμπιακού για αρκετά χρόνια. Και το αρκετά μπορείτε να το μεταφράσετε όπως εσείς θέλετε…
4 Comments
Κωστα σ’ευχαριστω για τον χρονο που αφιερωσες να γραψεις ολοκληρο αρθρο για το πως τα βλεπεις
τα πραγματα στον ΠΑΟ με την οικ. Βαρδινογιαννη.
Η ουσια ειναι η τελευταια παραγραφος, οτι το μελλον ειναι δυσκολο γι’αυτη την ομαδα και ειδικοτερα
αν συνεχιστει η τωρινη σταση της οικ. που βλαπτει την ομαδα κατα την γνωμη μου.
Να’σαι καλα,σου ευχομαι επιτυχιες στο αντικειμενο σου.
Ευχαριστώ Γιώργο. Για όλα… Να ‘σαι καλά κι εσύ και… υπομονή!
Καταρχήν αναφέρω ότι είμαι οπαδός του ΠΑΟ και ίσως αυτό με επηρεάσει σ’ αυτά που θα γράψω.
Θεωρώ τουλάχιστον βλακώδες να πιστεύει κάποιος ότι υπάρχει έστω και μια ομάδα που να μην έχει αναμιχτεί έστω και μια φορά στην ιστορία της με στημένα παιχνίδια κλπ. Ο υγιής φίλαθλος δεν κάθεται να ασχοληθεί ούτε να μετρήσει πόσα είναι τα πρωταθλήματα που πήρε ο ΟΣΦΠ, ο ΠΑΟ, η ΑΕΚ… χωρίς να τα αξίζει, ούτε πόσες “παράγκες” έχει στήσει ο καθένας. Όπως και δεν χρειάζεται να παίρνει τίτλους μια ομάδα για να είσαι οπαδός της.Ο υγιής φίλαθλος θέλει η ομάδα του να παίζει μπάλα. Γι ‘ αυτό θα πάει στο γήπεδο, γι’ αυτό θα χαρεί στις νίκες και στις διακρίσεις, γι’ αυτό θα λυπηθεί στις αποτυχίες. Ο οπαδός του Ολυμπιακού δεν είναι δυνατόν να επιθυμεί την “διάλυση” του ΠΑΟ ή της ΑΕΚ ή το αντίστροφο. Η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στο νικητή… Δεν μπορείς
σαν οπαδός του Ολυμπιακού να έχεις ως επιχείρημα ότι “ο Ολυμπιακός έχει πάρει πιο πολλά πρωταθλήματα από την Μαντσεστερ Γιουνάιτεντ ή την Μπαρτσελόνα” γιατί τότε εσύ θα έπρεπε στον τελικό του Champions League να βλέπεις στο DVD τις φιέστες στο Καραϊσκάκη και όχι τα μαγικά της Μπάρτσα…Δεν γίνεται να είσαι κάθε χρόνο στους ομίλους του ChL και να μην έχεις πάει μια φορά στους 8…είναι ξεφτίλα.
Την τελευταία δεκαετία όλοι έχουν καταντήσει κομπλεξικοί. Από τη μία οι ΑΕΚτζηδες που έχουν να δουν πρωτάθλημα 20 χρόνια και δεν τους υπολογίζει κανένας, από την άλλη οι βάζελοι που βλέπουν συνέχεια την πλάτη του Ολυμπιακού, αλλά και οι γαύροι που τους έχουν κολλήσει τη ρετσινιά της “παράγκας”. “Όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά…” αλλά “Καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα…”
Αν κάποιος κάτσει να τα σκεφτεί όλα αυτά τότε πολύ απλά δεν θα ξαναπληρώσει για να δει τον ΟΣΦΠ, τον ΠΑΟ ή την ΑΕΚ. Εγώ πλέον αυτό κάνω, δεν αξίζει. Λυπάμαι για την κατάντια της ομάδας μου, όμως μπορώ τουλάχιστον να σκεφτώ πως για αυτό δεν ευθύνεται αποκλειστικά ο Ολυμπιακός.
Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι σε καιρό οικονομικής κρίσης υπάρχουν άνθρωποι που θα δώσουν τα ευρώ τους για να αγοράσουν οπαδική εφημερίδα. Αλλά έτσι είναι ο καθένας δεν κοιτάει τα δικά του προβλήματα και πως θα γίνει καλύτερος, αλλά πως θα γελάσει με τα χάλια του άλλου. Αυτοί είμαστε, αυτά μας αξίζουνε…
Η ελληνική κοινωνία χρειάζεται “επανεκκίνηση” και για να γίνει αυτό θα πρέπει να μπούμε στον κόπο να σκεφτούμε γιατί γίνονται όλα αυτά και που φταίμε εμείς. Θα πρέπει να σταματήσουμε να τρώμε αυτά που θέλουν να μας ταϊζουν. Είτε αυτοί είναι πολιτικοί, είτε παράγοντες του ποδοσφαίρου, κανάλια ή μεγάλες εταιρείες. Πρέπει να μάθουμε να απαιτούμε αυτά που δικαιούμαστε.
Και θυμηθείτε ότι στις 27/3 η Ρεάλ Μαδρίτης για να βρίσκεται στους 4 του CHL θα πρέπει να περάσει πρώτα από την Κύπρο. Ευτυχώς ο ΑΠΟΕΛ δεν παίζει στο Ελληνικό Πρωτάθλημα γιατί θα μας είχε ρίξει τρελό δούλεμα σε ΠΑΟ, ΑΕΚ, ΟΣΦΠ, ΠΑΟΚ και λοιποί που είναι μόνο για μεγάλες κουβέντες. Τουλάχιστον θα μας μείνουν τα πρωτοσέλιδα για “Ολυμπιακό στον τελικό του Europa League” όπως μας έμειναν και πριν 2 χρόνια με τον ΠΑΟ. Καλά είναι
Χείμαρρος… Χαρά στο κουράγιο σου.
Να αναφέρω πως η εντύπωσή μου είναι ότι υπάρχουν ομάδες που δεν έχουν
εμπλακεί σε στημένα. Εννοώ στοιχηματικά στημένα. Από την άποψη του
τζόγου. Στο παρακαλετό, στο μιλητό δηλαδή κατά τη διάρκεια ενός αγώνα, ο
ενδιαφερόμενος μπορεί να “πείσει” τον αδιάφορο να κάνει τα στραβά
μάτια. Θες η έλλειψη κινήτρου, θες οι καλές σχέσεις, δεν χρειάζεται να “στηθεί” το ματς για να καταλήξει κάπου.
Για τους οπαδούς των ομάδων, όμως, νομίζω πως οι τίτλοι έχουν σημασία. Από την άποψη πως δύσκολα ένα παιδί 8-12 χρονών θα γίνει… Ηρακλής. Θα γίνει ακόμα και Αρης ή ΑΕΚ αν έχουν οι ομάδες αυτές να πάρουν τίτλο ή έστω να διεκδικήσουν τίτλους 10-15 χρόνια! Λογικό δεν είναι; Θα γίνουν μόνο αν έχουν επιρροή από το οικογενειακό περιβάλλον. Σκέψου μόνο πόσα παιδιά τα τελευταία 20 χρόνια έγιναν Ολυμπιακός/Παναθηναϊκός λόγω των επιτυχιών σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ, αντίστοιχα και πόσα παιδιά έγιναν άλλες ομάδες!
Για τις “επιτυχίες” του Ολυμπιακού στην Ευρώπη, δεν νομίζω πως χρειάζεται να γράψω κάτι, τις έχουν “πανηγυρίσει” όλοι!
Για τις οπαδικές εφημερίδες (επειδή εργάζομαι σε τέτοια), έχουν την χρησιμότητά τους αρκεί να μην ξεφεύγουν. Να μην ξεφεύγουν απέναντι σε άλλες ομάδες εννοώ. Υποστήριζε την ομάδα σου, όχι να “κράζεις” τον αντίπαλο.
Πάμε και στον ΑΠΟΕΛ: Πιστεύω πως αν ήταν στην Ελλάδα, θα πάλευε για να μπει στα πλέι οφ. Ειλικρινά σου μιλάω. Και ξέρεις γιατί; Οχι γιατί δεν έχει καλή και δουλεμένη ομάδα. Απλά, επειδή η επιτυχία στην Ευρώπη, βασίζεται στην άμυνα με αντεπιθέσεις και στα στημένα. Στην Ελλάδα, με τις 10 και πλέον ομάδες να παίζουν ταμπουρωμένες πίσω, θα τα έβρισκε μπαστούνια!
Ευχαριστώ!!!
ΥΓ: Κάποια στιγμή (σύντομα ελπίζω) θα αναλύσω περισσότερο αυτό για τα ματς που παίζονται στο “μιλητό”
ΥΓ1: Από πρωτοσέλιδα έχουμε χορτάσει. Ολες οι ομάδες… Αλλά είναι αυτό ακριβώς που έγραψες: να τα βλέπουμε να γελάμε!!!