Εάν γνωρίζαμε εξαρχής ή ήμασταν σε θέση να προβλέψουμε πως οι αποδόσεις θα μεταβληθούν κατά αυτόν τον τρόπο, αυτό που έπρεπε να κάνουμε ήταν να παίξουμε υπέρ στον Djokovic και κατά στον Nadal. Εφόσον κάναμε την παραδοχή πως η τελική απόδοση λίγα λεπτά πριν την έναρξη του αγώνα αποτελεί και την πραγματική πιθανότητα, θα έπρεπε να κλείσουμε το trade μας, ώστε να έχουμε τη μικρότερη δυνατή διακύμανση του κεφαλαίου μας μακροχρόνια. Όμως εάν δεν είμαστε traders και προτιμάμε το κανονικό στοίχημα, ποντάροντας στο 1.68 του Djokovic θα μας απέφερε 6.3% (=1.68/1.58) κέρδος σε βάθος χρόνου. Με άλλα λόγια το value που περιείχε το στοίχημα όσων στοιχημάτισαν υπέρ του εκτιμάται στο 6.3% σύμφωνα πάντα με τις παραπάνω παραδοχές. Ωστόσο αξίζει να διαβάσει κανείς για το [intlink id=”3287″ type=”post”]value trading[/intlink] σε αυτό το σημείο, έννοια την οποία τη συνάντησα τελευταία σε διάφορα βιβλία περί χρηματιστηρίων με την ονομασία value investing.
Κλείνοντας, δεν αποκλείεται ο τελικός τένις του US Open να υπήρξε απόδειξη της τάσης των παικτών να εμπιστεύονται τα χρήματά τους στο φαβορί, πιέζοντας κατά αυτόν τον τρόπο την απόδοση σε χαμηλότερα επίπεδα. Αυτό το bias, η τάση δηλαδή να στοιχηματίζονται περισσότερα χρήματα από ό,τι προβλέπεται στο φαβορί, ενδεχομένως να οδήγησε σε στρέβλωση της απόδοσης από την πραγματική πιθανότητα, η οποία βρισκόταν στο 1.68. Αυτό σημαίνει πως το «έξυπνο χρήμα» στοιχημάτιζε κατά του Djokovic όσο έπεφτε η απόδοση, εκμεταλλευόμενο το value που δινόταν πλέον στο lay. Παρόλα αυτά αμφιβάλλω πως το «έξυπνο χρήμα» διαφέρει από το «βαρύ χρήμα». Κι όταν βλέπω μεγάλα ταιριασμένα στοιχήματα με ταυτόχρονη μεταβολή της απόδοσης, δεν έχω καμία αμφιβολία για τι είδους χρήμα τοποθετείται στην αγορά.
