Πρόθεσή μου ήταν να γράφω μόνο πριν από αγώνες της ΑΕΚ, για το πώς βλέπω το προσεχές παιχνίδι, συνδυάζοντάς το με ολίγον από Στοίχημα. Οι εξελίξεις, όμως, δεν μου επιτρέπουν να αφήσω σε ησυχία το πληκτρολόγιο. Αιτία; Η απόφαση του Τραϊανού Δέλλα να παραιτηθεί από την τεχνική ηγεσία της ΑΕΚ, περίπου 72 ώρες μετά τη βαριά ήττα με 4-0 από τον Ολυμπιακό στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης».
Προσπαθώντας να κάνω μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν και την ποδοσφαιρική καριέρα του Δέλλα στην ΑΕΚ, κάτι μεμπτό δεν μπορώ να θυμηθώ. Επαγγελματίας και στα δύο περάσματά του από τον «Δικέφαλο του Νότου», δεν θυμάμαι να έδωσε δικαιώματα για να τον λοιδορήσουν ή να τον κατηγορήσουν για έλλειψη επαγγελματισμού και προσπάθειας. Αμυντικός-κολοσσός, βράχος στην άμυνα, εξαιρετικός στο ψηλό παιχνίδι, με ψυχραιμία στο παιχνίδι του, πάντα σήκωνε ψηλά το κεφάλι για να δώσει την μπάλα. Αργός, σχετικά, ωστόσο δεν μπορούσε να τα έχει και όλα στην εντέλεια. Λογικό…
Σαν προπονητής, είχε την ατυχία να αναλάβει την ΑΕΚ στην πιο δύσκολη στιγμή της ιστορίας της. Χρεωμένη, καταδικασμένη οικονομικά και αγωνιστικά από τους κάθε λογής προηγούμενους σωτήρες-διαχειριστές της, ήταν αυτός που ήπιε το πικρό ποτήρι του υποβιβασμού από τη Σούπερ Λιγκ. Και μάλιστα, υπέμεινε τον υποβιβασμό όχι στη Football League, αλλά στην – τότε – Football League 2, κοινώς στη Γ’ Εθνική. Γιατί εκεί έριξαν την ΑΕΚ οι «σωτήρες» της, θέλοντας να γλυτώσουν από το μεγαλύτερο ποσοστό των χρεών που κάποιοι άλλοι της είχαν φορτώσει στην πλάτη της, για να το παίξουν στη συνέχεια «ήρωες».
Ο Δέλλας ανέλαβε, λοιπόν, την ευθύνη να επαναφέρει την ΑΕΚ στα μεγάλα σαλόνια. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, με τα όποια συν και πλην είχε προπονητικά αλλά και προσωπικά, η ομάδα επέστρεψε με σχετική άνεση εκεί όπου ιστορικά ανήκει: στη Σούπερ Λιγκ. Θα μπορούσε, μάλιστα, να είχε γράψει και μια σπουδαία σελίδα στην ιστορία της, εάν κατάφερνε πέρυσι να αποκλείσει τον Ολυμπιακό στα προημιτελικά του Κυπέλλου Ελλάδας (1-1 στον Πειραιά και 0-1 στο ΟΑΚΑ με γκολ-φάντασμα του Φράνκο Χάρα στο 90’). Δυστυχώς δεν…
Τελικά σελίδα έγραψε σε ματς με τον Ολυμπιακό, ωστόσο ήταν μαύρη. Όσο μαύρη μπορεί να είναι όταν μιλάμε για μια ομάδα που όσο μεγάλη ιστορικά και οπαδικά κι αν είναι, έλειπε δυο χρόνια από τη μεγάλη κατηγορία και που παρατάχθηκε στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» με επτά από τους ποδοσφαιριστές που περίπου έξι μήνες νωρίτερα παραλίγο να αποκλείσουν τους «ερυθρόλευκους». Το πρώτο ημίχρονο κύλησε μια χαρά για τον Δέλλα – αν δεν ήταν και το γκολ του Αλμπέρτο Μποτία από στημένη φάση ή αν η διαιτητική τετράδα σφύριζε πιο δίκαια, ίσως και το σκορ του πρώτου 45λεπτου να ήταν διαφορετικό από το 1-0.
Στο β’ μέρος, όμως, χάθηκε το παιχνίδι εντελώς. Και χάθηκε κι η ευκαιρία του Δέλλα και γενικώς όλης της ΑΕΚ, να έχει να λέει πως ναι μεν ηττήθηκε στον Πειραιά, ωστόσο έπαιξε καλά και αδικήθηκε από τη διαιτησία. Γιατί; Επειδή ο (πρώην πια) προπονητής της «Ένωσης» αποφάσισε από πάρα πολύ νωρίς να τα παίξει όλα για όλα, βγάζοντας τον Αντρέ Σιμόες και περνώντας στη θέση του τον Ντιέγκο Μπουονανότε. Το κέντρο άδειασε, το ματς έγινε «ροντέο», ο Ολυμπιακός βρήκε κενούς χώρους και έχοντας ποιοτικούς και έμπειρους ποδοσφαιριστές, έφτασε στο επιβλητικό 4-0. Ναι, αλλά αν ο Έλντερ Μπαρμπόσα είχε κάνει το 2-1 με τον Ρομπέρτο εξουδετερωμένο;
Ο Δέλλας δεν πρωτοτύπησε βάζοντας τον Πέτρο Μάνταλο στα χαφ, στο πλάι του Γιάκομπ Γιόχανσον. Το είχε κάνει και στη Βέροια απέναντι στην τοπική ομάδα, γυρνώντας το 1-0 σε 1-2, το είχε κάνει και κόντρα στον Ατρόμητο στο ΟΑΚΑ, παίρνοντας τελικά τη νίκη με 1-0. Είχε, δηλαδή, έναν μπούσουλα. Φυσικά και είναι εντελώς διαφορετικά τα παιχνίδια, ωστόσο δεν ήταν κάτι που δεν είχε δοκιμάσει στο παρελθόν. Όπως, για παράδειγμα, έκανε στην Τούμπα, όταν χρησιμοποίησε τους Σιμόες, Δημήτρη Ανάκογλου και Γιόχανσον στα χαφ ενώ έπαιξε χωρίς εξτρέμ – με τους Μπουονανότε και Ρόναλντ Βάργκας να είναι παίκτες του άξονα. Η ΑΕΚ μπορεί αν προηγήθηκε, ωστόσο ούτε μπάλα κράτησε, ούτε απείλησε ιδιαίτερα ενώ κι η άμυνά της ήταν… μπάτε σκύλοι αλέστε! Το τελικό 2-1 θα μπορούσε να είναι και 3-0 αλλά θα μπορούσε να γίνει και 2-2 με βάση τις ευκαιρίες των «κιτρινόμαυρων» στο φινάλε.
Εν τη παρουσία του στον πάγκο της ΑΕΚ στα παιχνίδια της Σούπερ Λιγκ, ο Δέλλας μέτρησε τέσσερις νίκες (3-0 τον Πλατανιά, 3-1 τον ΠΑΣ Γιάννενα, 2-1 στη Βέροια και 1-0 τον Ατρόμητο), μία ισοπαλία (0-0 στην Ξάνθη) και δύο ήττες (2-1 στην Τούμπα και 4-0 στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης). Κανένα, δηλαδή, αποτέλεσμα εκτός προγράμματος. Κι όμως, ο πρώην αμυντικός της Ρόμα εξαναγκάστηκε σε παραίτηση. Γιατί; Ίσως επειδή δεν επέμεινε στην απόκτηση ενός κεντρικού επιθετικού. Ή γιατί δεν πίεσε περισσότερο στο να του φέρουν έναν στόπερ-ηγέτη για την άμυνα. Για τα αποτελέσματα, όμως, δεν μπορεί να τον ψέξει κανείς…
Η επόμενη μέρα; Το χάος. Γιατί αν δεν διαθέσεις χρήμα, δεν πρόκειται να φέρεις όνομα. Η επιλογή του Στέλιου Μανωλά για υπηρεσιακού προπονητή, προσωπικά με ξενίζει: προπονητής που δεν έχει ιδιαίτερη εμπειρία σε υψηλό επίπεδο, παίκτης που κάθε καλοκαίρι βασάνιζε τον εκάστοτε προπονητή με τα έρχομαι-δεν έρχομαι στην προετοιμασία, άνθρωπος που έστειλε τον ανεψιό του – και βασικό στέλεχος της ΑΕΚ – στον μισητό αντίπαλο, Ολυμπιακό. Ήδη γράφτηκαν/ακούστηκαν πολλά ονόματα, όπως του Μανόλο Χιμένεθ, του Ισπανού τεχνικού που είχε κατακτήσει το 2011 το Κύπελλο Ελλάδας με την ΑΕΚ, σε εκείνο το 3-0 με τον Ατρόμητο. Αλλά έχει στο… παλμαρέ του και αρκετές μελανές στιγμές, όπως το διασυρμό με 6-0 από τον… Ολυμπιακό στον Πειραιά ή την «τεσσάρα» από τον Ολυμπιακό Βόλου στο ΟΑΚΑ.
Ξαναζεσταμένο φαγητό ο κόσμος της ΑΕΚ δεν θέλει. Δεν αντέχει άλλο. Τι θέλει και περιμένει; Τον Δημήτρη Μελισσανίδη, τον επονομαζόμενο και «Τίγρη», να δαπανήσει λεφτά προκειμένου να φέρει προπονητή εγνωσμένης αξίας και φιλόδοξο. Και, φυσικά, να τον στηρίξει με λόγια και πράξεις. Και, το κυριότερο; Περιμένει από τον Δημήτρη Μελισσανίδη να τελειώσει ΕΠΙΤΈΛΟΥΣ, με το θέμα της κατασκευής του νέου γηπέδου της ΑΕΚ στο χώρο της Νέας Φιλαδέλφειας γιατί εδώ και σχεδόν 2,5 χρόνια, άπαντες στην οικογένεια της ΑΕΚ έχουν μπουχτίσει από λόγια.
