Η σημερινή μου επίσκεψη στο γήπεδο της Barcelona, Camp Nou, δεν είχε σκοπό τη σύγκριση Ελληνικών γηπέδων, όπως του ΠΑΟΚ στην Τούμπα, με εκείνα της Ισπανίας στην οποία βρίσκομαι από την Τετάρτη. Πώς θα γινόταν άλλωστε, αφού τελευταία φορά που μπήκα σε Ελληνικό γήπεδο ποδοσφαίρου, ήταν πριν καμιά εικοσαριά χρόνια στο Χαριλάου του Άρη. Δυστυχώς όμως έχω μια σχετική επαφή με την Ελληνική πραγματικότητα και είναι κρίμα που δεν μπορώ να γράψω, πως σαν την Ελλάδα, δεν έχει. Διότι μπορεί να συμφωνείτε με τη συμπαθέστατη ξεναγό που λέει ότι ο σύγχρονος πολιτισμός προέρχεται από τους αρχαίους Έλληνες, θα πρέπει όμως να συμφωνήσετε επίσης πως ως σύγχρονοι Έλληνες έχουμε ρημάξει μια πανέμορφη χώρα.
Με μόλις 3 μέρες να έχουν μεσολαβήσει από την άφιξή μου στη Βαρκελώνη, η έκπληξή μου από την πόλη της Καταλονίας είναι κάτι παραπάνω από ευχάριστη. Κάτι πολύ παραπάνω. Και το λέει ένας άνθρωπος που δηλώνει σθεναρά:
Μισώ τα ταξίδια!
Για αυτό άλλωστε δεν έχω επισκεφτεί και πολλές χώρες εκτός Ελλάδας. Τα δύο πιο πρόσφατα ταξίδια ήταν στο Παρίσι και στη Μαδρίτη, την πρωτεύουσα της Ισπανίας. Μπορεί να μην επισκέφτηκα τα γήπεδα της Paris Saint-Germain και της Real Madrid, αλλά μέχρι τότε εξακολουθούσα να υποστηρίζω την πόλη μου, παρόλη την επιβλητικότητα του Παρισιού. Η Μαδρίτη δε με ενθουσίασε, ίσως επειδή έλειπε το στοιχείο του νερού, ίσως επειδή δεν την εξερεύνησα αρκετά, λόγω της συμμετοχής στο European Poker Tour. Έτσι κατά την επιστροφή εκνεύριζα τη σύζυγο, λέγοντας:
Σαν τη Θεσσαλονίκη, δεν έχει!
Αυτή τη φορά θα δυσκολευτώ πολύ να το πω. Βλέπετε ήμουν ερωτευμένος με την παραλία της Θεσσαλονίκης για 33 χρόνια. Ήμουν μέχρι την Πέμπτη που αντίκρισα για πρώτη φορά την παραλία της Βαρκελώνης μέσα από το πούλμαν. Πόσο μάλλον όταν την περπάτησα και έγινα σαν τον κ… της μαϊμού από τον ήλιο, αφού ξέχασα το καπέλο στο ξενοδοχείο και η σύζυγος το αντηλιακό!
Ειδικά όταν το λεωφορείο σταμάτησε για λίγο μπροστά στο ξενοδοχείο/πύργο του καζίνο, ένας υπέροχα πλασμένος κόσμος κατέρρευσε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα μέσα σε δευτερόλεπτα. Θέλετε η καθαρή θάλασσα που επιτρέπει στους κατοίκους της πόλης να κάνουν μπάνιο λίγα χιλιόμετρα από το σπίτι τους; Θέλετε το εντυπωσιακό ξενοδοχείο W Barcelona που στέκεται επιβλητικό στον ορίζοντα; Θέλετε το πλήθος ποδηλάτων που κατακλύζει την παραλία της Βαρκελώνης; Θέλετε τα μαγαζιά, την οργάνωση της παραλίας με ναυαγοσώστες και πρώτες βοήθειες ή την καθαριότητα; Θα μπορούσα να συνεχίσω για ώρες…
Πραγματικά ποτέ δεν αμφισβήτησα την αξία της Θεσσαλονίκης. Ενδεχομένως επειδή συνήθισα να ζω σε αυτήν την πόλη της Ελλάδας. Ίσως πάλι επειδή ήθελα να φέρνω συνεχώς αντιρρήσεις σε όλους εκείνους (και είναι πολλοί) που βγάζουν μια μιζέρια για την Ελλάδα και που βρίσκουν όλες τις ξένες πόλεις πολύ καλύτερες, no matter what. Όχι, εγώ βρήκα κρύο το Παρίσι – που με εντυπωσίασε ωστόσο – και αδιάφορη τη Μαδρίτη. Αλλά η Βαρκελώνη είναι ειλικρινά μια άλλη πόλη, μια ανθρώπινη πόλη, μια πόλη για τους ανθρώπους όπως είπε η ξεναγός και συμφωνώ απόλυτα.
Ακόμα κι όταν η παραλία της Θεσσαλονίκης έμενε κλειστή για χρόνια εξαιτίας της ανάπλασης, έβρισκα αδικαιολόγητη την αιώνια γκρίνια των Ελλήνων που ήθελαν την τέλεια ανακατασκευή της παραλίας σε μία μέρα αν ήταν δυνατόν! Όταν ο περιφερειακός έχει τόσες ατέλειες, θα αναγνωρίσω πως βοήθησε την πόλη. Όταν για τα δημόσια έργα σπάνουν 10 φορές τις πλάκες του πεζοδρομίου για να σκάψουν για χιλιοστή φορά στο ίδιο σημείο, βρίσκω λόγους να τους δικαιολογήσω. Διότι εκείνο που βρίσκω ανυπόφορο είναι η γκρίνια και η μιζέρια. Το χαρακτηριστικό του Έλληνα να κατηγορεί τους πάντες, να μην αναγνωρίζει τα λάθη του και να θέλει να γίνει η δουλειά του, άσχετα αν κάνει πράξη όλα εκείνα που κατηγορεί! Ο Έλληνας θα βρει μια μικρολεπτομέρεια για να μειώσει ένα καλό έργο και αποκλείεται να ακούσετε «μπράβο» στην ολοκλήρωσή του. Ακόμα κι όταν κάτι τελειώνει καλά, η είδηση θα θαφτεί – αν κιόλας υπάρξει – κάτω από χιλιάδες αρνητικές ειδήσεις. Μα όλα στραβά σε αυτή τη χώρα; Αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση.
Όχι, το Camp Nou δε με εντυπωσίασε, όπως δε με συναρπάζει γενικά η παρακολούθηση ενός αγώνα ποδοσφαίρου μακριά από τον καναπέ του σπιτιού μου. Θα ήταν εντούτοις μεγάλη παράλειψη να μην αναφέρω την φιλικότατη συμπεριφορά των Καταλανών, την φανταστική ατμόσφαιρα και την απέραντη θέα της παραλίας της Βαρκελώνης, τον άρτιο σχεδιασμό και κατασκευή των πεζόδρομων και των ποδηλατοδρόμων σε όλο το κέντρο της πόλης καθώς και την ύπαρξη πραγματικά πολύ πρασίνου σε όλη τη Βαρκελώνη.
Φανταστείτε ας πούμε να ξυπνούσατε στη Θεσσαλονίκη, να παίρνατε ένα από τα ενοικιαζόμενα ποδήλατα του δήμου (€5 ευρώ/μέρα μήνα (!) για τους δημότες με το σκανάρισμα μιας κάρτας) και να φτάνατε στη δουλειά σας στο κέντρο μέσω ποδηλατοδρόμων όπου δε θα κινδυνεύατε ΠΟΤΕ από αυτοκίνητα . Στο τέλος της εργασίας να φορούσατε μαγιώ και σαγιονάρες και να κατηφορίζατε με τα πόδια στην απέραντη παραλία (η αμμουδιά θα έφτανε από το Μέγαρο Μουσικής σε ευθεία μες στη θάλασσα μέχρι το λιμάνι, που εκείνο θα είχε μεταφερθεί πολύ πιο μακριά), όπου θα βρίσκατε την παρέα σας για μια βουτιά ή για ρακέτες, ή ακόμα και για ηλιοθεραπεία σε ΔΩΡΕΑΝ ομπρέλες και ξαπλώστρες. Στη συνέχεια να ανηφορίζατε στο πάρκο του Ξαρχάκου όπου θα κάνατε βαρκάδα σε μια λίμνη όσο είναι το τωρινό πάρκο, ενώ όλη η Διεθνής Έκθεση να ήταν ένας καταπράσινος κήπος. Έπειτα να νοικιάζατε ένα άλλο ποδήλατο – χωρίς επιπλέον χρέωση – και να μπαίνατε στο μετρό με €0.95 ανά διαδρομή 1.5 ώρας για να επιστρέψετε σπίτι. Για να μην πούμε για μια βόλτα με το τελεφερίκ από το Λευκό Πύργο μέχρι το δάσος του Σέιχ-Σου στο Φιλίππειο, βλέποντας τα φωτισμένα κάστρα από ψηλά!
Κάπως έτσι είναι οι υποδομές της Βαρκελώνης αν θέλαμε να παραλληλίσουμε τις δύο πόλεις. Τότε ίσως και το γήπεδο της Τούμπας να άξιζε να συγκριθεί με το Camp Nou της Barcelona. Υπάρχει όμως κάτι στο οποίο οι Έλληνες δύσκολα θα χάσουμε τα πρωτεία, όσο κι αν προσπαθούν οι άλλοι λαοί. Κι αυτό γιατί το βρίσκω αδύνατο να πάψω να λέω ότι:
Σαν το Ελληνικό φαγητό, δεν έχει!
