Στο προηγούμενο άρθρο, με τίτλο «Η δήθεν αποθέωση του Ολυμπιακού», άκουσα και διάβασα αρκετά σχόλια. Όχι μόνο στο StoiximaOnline, αλλά και στο Facebook ή σε συνομιλίες με φίλους και γνωστούς. Και οι περισσότεροι έκαναν το εξής ερώτημα: «Εντάξει, οι πρόεδροι του Ολυμπιακού έκαναν αυτά που έκαναν, οι διοικήσεις του Παναθηναϊκού, γιατί δεν αντιδρούσαν;». Ιδιαίτερα ο φίλος George επέμενε για τη στάση της οικογένειας Βαρδινογιάννη.
Θα επιχειρήσω να δώσω τη δική μου άποψη, να εξηγήσω κάποια πράγματα. Ισως οι οπαδοί του Παναθηναϊκού να γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις καλύτερα από μένα, ωστόσο αν είσαι λίγο πιο μακριά, βλέπεις καλύτερα το δάσος και δεν κοιτάς μόνο το δέντρο. Όταν είσαι αποστασιοποιημένος, πολλές φορές έχεις καλύτερη «εικόνα».
Η «εποχή Βαρδινογιάννη» στον Παναθηναϊκό αρχίζει τον Ιούλιο του 1979 – χρονιά που και το ελληνικό πρωτάθλημα έγινε επαγγελματικό – με τον Γιώργο Βαρδινογιάννη να αποκτά την πλειοψηφία των μετοχών. Για τα επόμενα 21 χρόνια, ο «καπετάνιος», είναι ο απόλυτος κυρίαρχος του Παναθηναϊκού και σε μεγάλα διαστήματα αυτής της περιόδου και του ελληνικού ποδοσφαίρου. Εξι πρωταθλήματα (1984, 1986, 1990, 1991, 1995, 1996), εννέα Κύπελλα (1982, 1984, 1986, 1988, 1989, 1991, 1993, 1994, 1995), τρία Σούπερ Καπ (1988, 1993, 1994) ήταν ο εν Ελλάδι απολογισμός του Γιώργου Βαρδινογιάννη.
Αλλά οι σημαντικότερες επιτυχίες ήρθαν στην Ευρώπη. Ο Παναθηναϊκός έφτασε στα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών (1984/85), στα προημιτελικά του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ (1987/88), στα προημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών (1991/92) και, το σπουδαιότερο, στα ημιτελικά του Champions League (1995/96). Όλα αυτά μέχρι το καλοκαίρι του 2000, όταν και ο Γιώργος Βαρδινογιάννης αποσύρθηκε από το προσκήνιο, δίνοντας το χρίσμα στον ανιψιό του, Γιάννη Βαρδινογιάννη.
Οι επιτυχίες στην Ευρώπη συνεχίστηκαν: ο Παναθηναϊκός έφτασε στα προημιτελικά του Champions League (2001/02) και στα προημιτελικά του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ (2002/03), αλλά από εκεί και μετά άρχισε η φθίνουσα πορεία. Που συνδυάστηκε με την κυριαρχία του Ολυμπιακού στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Με εξαίρεση τις σεζόν 2003/04 και 2009/10, όταν ο Παναθηναϊκός έκανε το νταμπλ (Πρωτάθλημα και Κύπελλο), οι «πράσινοι» ήταν στη σκιά του Ολυμπιακού. Χρονιά ορόσημο για τον Παναθηναϊκό, θεωρώ τη σεζόν 2004/05.
Εκείνη τη σεζόν ο Παναθηναϊκός έχει απλή συμμετοχή στους ομίλους του Champions League, το ίδιο και την περίοδο 2005/06, απουσιάζει τη διετία 2006-08, επιστρέφει τη σεζόν 2008/09 για να φτάσει στους 16 του Champions League, εκτός ομίλων το 2009/10, τυπική παρουσία το 2010/11 και εκτός Ευρώπης από τον Αύγουστο φέτος.
Τι σημαίνει αυτό; Πολύ απλά ραγδαία μείωση των εσόδων από την Ευρωπαϊκή Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία (UEFA). Τι συνεπάγεται αυτό; Μεγαλύτερο άνοιγμα των μετόχων του, που από το καλοκαίρι του 2008 έγιναν… πολλοί: Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης βάζει στο «κάδρο» τους Ανδρέα Βγενόπουλο, Παύλος Γιαννακόπουλο και Νικόλα Πατέρα, παραχωρώντας την προεδρεία στον τελευταίο και αποχωρώντας με… ελαφρά πηδηματάκια! Ο πολυμετοχικός Παναθηναϊκός πήρε ένα νταμπλ, όμως στην Ευρώπη, εκεί που υπάρχει η κάνουλα με τα ευρώ, πολύ απλά πάτωνε, επειδή από τα προηγούμενα χρόνια δεν υπήρχε ο κορμός για να «χτιστεί» γύρω του μια συμπαγής ομάδα.
Δεν θα αναφερθώ σε επιλογές προπονητών, παικτών, σωστές ή λανθασμένες κινήσεις από τους διοικούντες ή ακόμα και στη στάση των οπαδών του Παναθηναϊκού που εδώ και πολλά χρόνια κατηγορούν ανοιχτά τον Γιάννη Βαρδινογιάννη. Πάντως πιστεύω ακράδαντα πως η στάση των οπαδών φταίει σε μεγάλο βαθμό για το ότι ο «Τζίγγερ» αποτραβήχτηκε από την ομάδα. Η σημαντικότερη αιτία, όμως, είναι η έλλειψη εισροής ρευστού!
Γίνεται ολοφάνερο, βάσει των παραπάνω, πως την τελευταία οκταετία, μόνο σε μια περίπτωση ο Παναθηναϊκός έβαλε πραγματικά χρήματα στα ταμεία του. Γι’ αυτό και αναγκάστηκε να ξε-πουλήσει τον Djibril Cisse να μην κάνει μεταγραφές τον περασμένο Ιανουάριο και να βρίσκεται τώρα στην (άθλια) κατάσταση που όλοι γνωρίζουμε, έχοντας αμφιβολίες ακόμα και για το αν θα πάρει άδεια για να αγωνιστεί του χρόνου στις διοργανώσεις της UEFA.
«Και τώρα τι;», είναι το ερώτημα. Άποψή μου; Ο Παναθηναϊκός έχει μεγαλύτερη βάση οπαδών από την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ που είναι σε εξίσου δύσκολη κατάσταση. Το θέμα είναι πως όπου λαλούν πολλά κοκόρια (μέτοχοι) αργεί να ξημερώσει. Ο Παναθηναϊκός δεν υπάρχει περίπτωση να μείνει εκτός Ευρώπης γιατί τα χρήματα που απαιτούνται θα τα βάλουν είτε ο Γιάννης Βαρδινογιάννης, είτε ο Βγενόπουλος είτε ακόμα και οι αδερφοί Γιαννακόπουλοι. Από εκεί και πέρα; Βλέπω μιζέρια…
Χωρίς γήπεδο, με την οικονομική κρίση να μαστίζει την Ελλάδα, χωρίς εξασφαλισμένα έσοδα από το Champions League, χωρίς υλικό για να «χτιστεί» μια ομάδα που θα μπορέσει να κοντράρει όχι τον Ολυμπιακό, αλλά τις άλλες ομάδες (ΠΑΟΚ, ΑΕΚ βασικά αν ξεπεράσουν τα προβλήματά τους), ο Παναθηναϊκός θα αρκεστεί σε ρόλο κομπάρσου και θα βλέπει την πλάτη του Ολυμπιακού για αρκετά χρόνια. Και το αρκετά μπορείτε να το μεταφράσετε όπως εσείς θέλετε…
